Bent u betrokken geraakt bij een ongeval of een voorval? Dan is de kans groot dat u niet direct zicht hebt op de volledige omvang van uw schade. Niet alleen omdat er veel op u af komt, maar ook omdat de gevolgen van een ongeval of voorval pas op een verder in de toekomst gelegen moment kunnen intreden. Dit geldt in het bijzonder ten aanzien van psychische klachten.
Verjaringstermijn
De wet kent een beperking in tijd(sverloop) ten aanzien van het aansprakelijk stellen van de veroorzaker en het verhalen van uw schade op diegene of diens verzekeraar. Dit betekent dat u niet oneindig de tijd heeft om uw schade op de veroorzaker te verhalen. Kortom, er zit een “houdbaarheidsdatum” op een aansprakelijkstelling en een indiening van een eventuele vordering tot schadevergoeding.
Uitgangspunt en uitzondering
Het uitgangspunt is dat een vordering tot schadevergoeding verjaart na een periode van vijf jaren nadat de benadeelde met de schade en de aansprakelijke persoon bekend is geworden. Let op, ten aanzien van verkeersongevallen geldt een afwijkende verjaringstermijn, te weten drie jaren.
Wanneer vangt de verjaringstermijn aan in geval van psychische klachten?
Hoe zit dat met het ontstaan van psychische klachten ten gevolge van een ongeval of voorval? Psychische klachten hoeven niet direct na het ongeval of voorval “zichtbaar” te zijn, maar kunnen zich in de loop der tijd ontwikkelen en pas op een verder in de toekomst gelegen moment intreden. Het voorgaande doet de vraag rijzen wanneer de verjaringstermijn betreffende de vordering tot schadevergoeding in laatstgenoemd geval aanvangt.
Arrest Gerechtshof Amsterdam van 24 november 2020
Het Gerechtshof Amsterdam heeft zich over bovengenoemde vraag gebogen.[1] De feiten, voor zover relevant, waren in casu als volgt. Op 18 november 2006 heeft er tussen partijen een handgemeen plaatsgevonden. Kort na het handgemeen kampte appellant met psychische klachten, te weten nachtmerries en herbelevingen, ten gevolge van voornoemd voorval. Voorts blijkt uit een beschikking van 26 november 2007 (betreffende ongegrond verklaring van een klaagschrift) dat appellant in zijn klaagschrift stelt dat hij nog steeds kampt met onder meer psychische klachten ten gevolge van het voorval. Op 21 november 2013 is appellant door diens behandelaar gediagnosticeerd met een posttraumatische stressstoornis (PTSS). Op 5 september 2018 heeft hij in eerste aanleg een dagvaarding uitgebracht.
De rechtbank heeft geoordeeld dat de vordering van appellant is verjaard.[2] In hoger beroep betwist appellant de verjaring van zijn vordering. Hiertoe voert hij aan dat hij pas op 21 november 2013 van zijn behandelaar heeft vernomen dat hij kampt met PTSS. Hij stelt dat de verjaringstermijn dan ook pas vanaf 21 november 2013 is gaan lopen.
Centrale vraag
De vraag die in deze zaak in hoger beroep centraal staat, is vanaf welk moment de verjaringstermijn is gaan lopen. De leidende gedachte hierbij is het moment waarop een benadeelde bekend is geworden met diens schade, in dit geval de psychische klachten.
Overwegingen Gerechtshof Amsterdam
Gelet op het voorgaande heeft het Gerechtshof Amsterdam als volgt overwogen:
“Het gaat hier om de vraag wanneer [appellant] met de schade bekend is geworden. Niet is vereist dat [appellant] bekend is met alle componenten of de gehele omvang van zijn schade. Voldoende is dat [appellant] bekend is geworden met de schade die hij lijdt als gevolg daarvan. Die bekendheid stelt hem immers daadwerkelijk in staat om een vordering tot schadevergoeding in te stellen.”[3]
“Uit de uitspraak van dit hof van 26 november 2007 blijkt dat [appellant] op dat moment last had van psychische klachten als gevolg van het handgemeen. Vanaf in elk geval dat moment was hij dus daadwerkelijk in staat om een vordering in te stellen. Voor het begin van de verjaring was niet vereist dat de exacte diagnose PTSS al was gesteld. De verjaring is dus gaan lopen uiterlijk 26 november 2007. De vordering was daarmee al geruime tijd verjaard toen [appellant] de dagvaarding uitbracht.”[4]
Conclusie
Voornoemd arrest maakt duidelijk dat de verjaringstermijn niet pas aanvangt op het moment dat een medisch deskundige vaststelt dat er sprake is van een in de psychiatrie erkend ziektebeeld, maar op het moment dat een benadeelde zelf (de eerste) psychische klachten ervaart ten gevolge van een ongeval of een voorval. Het ontbreken van een kwalificatie van het psychisch letsel staat dus niet in de weg aan het aanvangen van de verjaringstermijn.
Hoe voorkomt u verjaring?
U kunt verjaring voorkomen door enerzijds de veroorzaker tijdig aansprakelijk te stellen en anderzijds door het tijdig kenbaar maken van uw vordering tot schadevergoeding. Indien u nog geen vordering tot schadevergoeding wilt of kunt indienen, bijvoorbeeld omdat u de schade nog niet voldoende inzichtelijk kunt maken, dan is het raadzaam om verjaring van de vordering te voorkomen door deze te “stuiten”. U kunt dit doen door schriftelijk uw rechten – ondubbelzinnig – voor te behouden. Doet u dit correct, dan begint vanaf dat moment een nieuwe verjaringstermijn begint te lopen, zodat u meer tijd heeft om uw schade te verhalen op de veroorzaker.
Advies
Het bovenstaande maakt duidelijk dat er verschillende verjaringstermijnen zijn en dat er in de rechtspraktijk discussies kunnen ontstaan over de datum waarop de verjaringstermijn aanvangt. Kortom, als benadeelde kunt u tijdens het verhalen van uw schade geconfronteerd worden met verschillende risico’s die kunnen uitmonden in onomkeerbare repercussies. Dit onderschrijft de noodzaak om een stuitingshandeling tijdig én op een juridisch correcte wijze te doen geschieden.
Voorkom verjaring van uw vordering en laat u bijstaan door een advocaat. Een advocaat beoordeelt de verjaringstermijn in uw concrete geval, neemt de stuitingshandeling van u over en verliest de verjaringstermijn niet uit het oog.
Lijdt u schade ten gevolge van een ongeval of een voorval? Wacht dan niet en neem vrijblijvend contact met ons op. Wij staan u graag bij.
Comments